Ewa Krawczyk o śmierci męża: Położyłam się koło niego. Liczyłam na jakiś cud

Brakuje mi go cały czas, np. jak idę spać. Nawet z przyzwyczajenia nałożyłam na jego szczoteczkę pastę, bo myślałam, że zaraz przyjdzie i umyje zęby. Brakuje mi go bardzo, dlatego całuję jego zdjęcie, jego rzeczy, śpię w jego koszuli.

Od poniedziałku zaczęło być niedobrze. Ja nigdy nie byłam przy kimś, kto umiera. Ja nie wiedziałam, że tak jest przy umieraniu, więc ja myślałam, że to jest jakiś chwilowy kryzys. Po prostu. Robiłam, co mogłam. On walczył. On miał też nadzieję, że on z tego wyjdzie. Bronił się bardzo, w oczach to widziałam. Ja znałam go 40 lat. Jak on wychodził na scenę, jak on patrzył na publiczność, jak on patrzył na mnie, jak on miał tremę, kiedy ta trema ustępowała, ja to wszystko wiedziałam. W jego oczach, w jego spojrzeniu, w jego gestach, w jego ruchach, ja wiedziałam, co on chce przez to powiedzieć, ale tu nic, żadnego sygnału mi nie dał.

Powiedziała, że mam dzwonić na pogotowie, a ona dzwoni do rodziny. "A po co do rodziny?". "Nic nie mów, tylko wykonuj moje polecenia" - odpowiedziała lekarka.

Nie chcę mówić, co się działo z Krzysiem. Położyłam się koło niego, i mówiłam: "Krzysiu, powiedz coś do mnie". Tak prosiłam. On wziął rękę, położył mi na policzku i powiedział: "Moja laleczko kochana". I wtedy już oczka poleciały mu tak do tyłu gdzieś. Miałam nadzieję, że on jeszcze będzie żył, chociaż pan z pogotowia nie dawał żadnych szans. A ja cały czas liczyłam na jakiś cud, że jak on tam pojedzie, to ta wielka technika dzisiejsza może zdziała cuda. Nie zdziałała.

Jeśli to możliwe, to, proszę, choć o tydzień spokoju, bym się nie musiała denerwować. Moja żałoba w tej chwili jest ciężka. Największemu wrogowi nie życzę takiego ataku, jaki spadł na mnie - wyznała.