Małgorzata Halber z 5 10 15: Jestem alkoholiczką i narkomanką

U mnie to był lęk. Ja jestem dorosłym dzieckiem alkoholików (...). Największy żal zawsze będę miała do ojca, że on twierdził, że tylko matka ma problem z alkoholem, a do końca tak nie było. Jak miałam 12, 13 lat to on pytał mnie o radę, a ja nie umiałam mu pomóc i żyłam tym non stop. (...) Ja się zorientowałam bardzo późno, że coś jest nie tak, że to jest ten lęk. U nas cały czas były imprezy, ja pamiętam ogniska, ich znajomych i to wszystko wydawało mi się takie fajne. Ale pamiętam lęk, który u mnie powstał mając 6 lat. Znalazłem moją mamę nieprzytomną, ja byłam sama i nie wiedziałam co się stało.

Ja chciałam zapomnieć o tym, że byłam dziewczyną z "5-10-15". Do tej pory jak ktoś mi mówi, że mnie kojarzy z tego programu, to nie chce tego słuchać. Ja praktycznie od 12 roku do 35 roku byłam osobą znaną z tego, że jest z telewizji. I to "5-10-15" zawsze mi się wydawało wstydliwie i takie ujmujące mi. Przez to miałam straszne problemy z rówieśnikami, bo oni nie traktowali mnie jak normalnej osoby. Ja byłam jakimś dziwolągiem. I co najważniejsze, ta moja persona telewizyjna również potem była tak niespójna z tym, co mam w środku. Ja byłam non stop poddawana ocenie i krytyce.

Poszłam tam, kiedy zmarła moja mama. W tragicznych okolicznościach. W jak tragicznych może umrzeć alkoholiczka, to już sobie niech każdy sam powie. To było straszne. Ja po prostu, dosłownie i w przenośni, zwariowałam. To był naprawdę koszmar i najgorszy moment mojego życia. Potem "tylko" przeszłam epizod depresyjny.

Jestem szczęśliwym człowiekiem. Ale nie byłabym, gdyby też nie farmakologia. Biorę leki przeciwlękowe i paroksetynę, którą daje się żołnierzom chorym na PTSD - zespół stresu pourazowego. (...) Pomagają mi więc leki, terapia, umiejętność stawiania granic i robienie tego, na co mam ochotę. Żeby żyć na trzeźwo tak, jakbym żyła, gdybym była pod wpływem - powiedziała pod koniec rozmowy.