Tatiana Okupnik miała depresję poporodową

Dopiero teraz zaczynam widzieć, że są różne elementy macierzyństwa, które potrafią dopiec. W moim przypadku były to nie tylko komplikacje poporodowe, fizyczne, dyskomfort, ale też psychiczne zmagania. Okazuje się, że aż 30% kobiet po ciąży boryka się z problemami psychicznymi, z depresją, ale mało się o tym mówi publicznie. Po dwóch tygodniach, kiedy dowiedziałam się, że jestem w ciąży, ktoś włączył u mnie "czarny przycisk" i od tego momentu nie chciało mi się ani wstawać z łóżka, ani myć, po prostu ryczałam, byłam ciągle załamana. Widziałam koniec siebie jako kobiety i jako artystki.

Zastanawiałam się, czemu podjęłam taką decyzję, przecież nigdy nie chciałam mieć dzieci. Chciałam zdjąć brzuch i odłożyć go na półkę, żeby ta ciąża gdzieś z boku się rozwijała, poza mną. Wkurzało mnie to, że czułam ruchy dziecka. Czułam się bardzo samotnie, a kiedy starałam się o tym mówić słyszałam: "Ty zawsze byłaś inna, zawsze masz inaczej, artystki mają inaczej". Nie mają. W końcu sięgnęłam po pomoc terapeutki i na pewno to mi pomogło, co nie zmienia faktu, że taki zły stan trwał około 8 miesięcy. Dopiero w 9. miesiącu zaczęłam czuć się lżej.

Po pierwszym porodzie zauważyłam, że jest coś nie tak z takim tematem wstydliwym, a mianowicie z tematem defekacji, czyli mówiąc konkretnie, po prostu masz problem z załatwieniem się. Na początku nie wiesz, o co chodzi, może myślisz, że to po porodzie, że to tak początek, że wszystko do siebie dojdzie. Chodzisz do jednego lekarza, który był przy porodzie, a on mówi, że wszystko w porządku wszystko będzie dobrze, to kwestia kilku miesięcy. Potem dostajesz jakieś tabletki, serię tabletek, żeby defekacja przebiegała delikatnie.

Widzicie? To jest coś normalnego, my codziennie chodzimy nawet kilka razy do toalety, a mam problem, żeby opowiedzieć to tak po prostu prosto z mostu, bo właściwie od pierwszego porodu do zeszłego roku do września, kiedy wreszcie zdecydowałam się na operację, która była potrzebna. Nie mogłam się załatwiać.